اندازه گیری و مقایسه توانایی های ادراکی ـ حرکتی دانش آموزان ۱۴-۷ سال شهر تهران با کودکان هم سن و سال آمریکایی

واژه ادراکی ـ حرکتی بر تعبیر و تفسیر و پاسخی که فرد به یک محرّک می دهد، دلالت می کند. تقریباً به هر آنچه که فرد با آن ها سروکار دارد، ادراکی ـ حرکتی گفته می شود. تجارب حرکتی کسب شده در سنین اوّلیّه، پایه های اصلی رشد و تکامل ادراکی ـ حرکتی فرد را تشکیل می دهند و تحقیقات نشان داده است که تجارب یادگیری های اوّلیّه زندگی در یادگیری های بعدی او، اثرِ مثبت دارند. جوامع امروزی برای درک عالی مسائل شناختی و اجرای برتر اعمال در حیطه ادراکی ـ حرکتی، ارزش و بهای فراوان قائل هستند. برای تسهیل در رشد توانایی های ادراکی، فرد باید در سال های اوّلیّه زندگی خود از بیشترین امکانات رویارویی با تحریکات حسّی و تجربی حرکات متنوّع برخوردار باشد. در تحقیق حاضر، توانایی های ادراکی ـ حرکتی دانش آموزان پسر 7 تا 14ساله شهر تهران، مورد بررسی قرار گرفت و نتایج آن با اطّلاعات موجود در کودکان آمریکایی مقایسه گردید. 160 نفر از دانش آموزان پسر از 4 منطقه جغرافیایی، شمال، جنوب، غرب و شرق استان تهران به صورت تصادفی گزینش شدند تا نماینده کلیّه دانش آموزان از نظر وضعیّت اقتصادی اجتماعی و فرهنگی باشند. آزمون لینکلن ـ اورزتسکی که در این بررسی از آن استفاده شد، دارای 36 مادّه است که هر 6 حرکت یا مادّه آن، یک پاره سطح را می سنجد. این پاره سطح های توانایی ادراکی ـ حرکتی، شامل هماهنگی عمومی ایستا، هماهنگی عمومی پویا، هماهنگی دستی پویا، سرعت حرکت، حرکات همزمان و حرکات غیرهمزمان است. پس از اجرای مقیاس مذکور و جمع آوری اطّلاعات، از روش های آماری مناسب توصیفی برای دسته بندی آن ها و از آزمون t جهت مقایسه آن ها استفاده گردید.